Dalam berita terkini, pihak ladang makro telah menimbulkan kontroversi besar dan perdebatan awam, kerana kesannya terhadap kebajikan haiwan dan alam sekitar. Walaupun ramai yang pernah mendengar tentang kemudahan ini, hanya sedikit orang yang memahami sepenuhnya tentang kemudahan tersebut dan bagaimana ia memberi kesan kepada kedua-dua tempatan dan global.
Dalam artikel ini kita akan mendalami kesan ladang makro terhadap alam sekitar dan implikasinya terhadap kemampanan, kesihatan haiwan dan komuniti luar bandar.
Apakah makrofarms?
Istilah 'ladang makro' digunakan terutamanya dalam bidang alam sekitar, walaupun masih tiada definisi rasmi. A makrofarm secara amnya merujuk kepada ladang ternakan berskala besar yang menghasilkan daging secara intensif. Dalam kemudahan ini, haiwan seperti babi, lembu dan ayam sering dikurung dalam keadaan yang melampau, tanpa akses kepada udara segar atau keupayaan untuk berkelakuan secara semula jadi.
Sistem pengeluaran intensif Di ladang-ladang ini ia membolehkan beribu-ribu haiwan ditempatkan di ruang yang kecil. Sebagai contoh, di kemudahan khinzir, antara 7.200 hingga 10.000 ekor babi boleh ditempatkan, yang dalam kitaran setahun boleh mencecah sehingga 21.600 babi secara keseluruhan. Haiwan tersebut diberi makanan dan disimpan di dalam sangkar atau ruang sempit yang mengehadkan pergerakan mereka, yang mewujudkan persekitaran yang kondusif kepada percambahan penyakit dan peningkatan pelepasan yang mencemarkan.
Model ini telah berkembang pesat di pelbagai bahagian dunia, dengan penekanan khusus kepada negara seperti Sepanyol, yang telah menjadi salah satu pengeluar dan pengeksport daging terbesar, terutamanya dalam sektor daging babi.
Bagaimana ladang makro muncul
yang ladang makro Mereka tidak muncul dalam sekelip mata. Dari segi sejarah, pengeluaran makanan berskala besar telah dikaitkan dengan pengeluar keluarga kecil yang menjaga tanah dan ternakan mereka. Walau bagaimanapun, dengan peningkatan permintaan untuk daging secara global, model pengeluaran berubah secara drastik.
Perubahan model ini didorong oleh besar syarikat daging yang berusaha untuk memaksimumkan pengeluaran dan mengurangkan kos. Syarikat-syarikat ini kini memiliki ternakan dan kemudahan, manakala petani tempatan hanya menyelia proses dan pengurusan sisa, seperti buburan (campuran najis dan air kencing). Perubahan ini telah menghasilkan tekanan yang besar kepada penternak kecil, yang berjuang untuk bersaing dengan kemudahan perindustrian yang besar ini.
Di banyak kawasan luar bandar, penternakan keluarga telah digantikan dengan ladang makro industri yang mengutamakan kuantiti berbanding kualiti. Ini juga telah menyebabkan kesan negatif terhadap pekerjaan luar bandar dan pengurangan penduduk, kerana ladang makro memerlukan lebih sedikit kakitangan kerana automasi sistem mereka.
Kesan alam sekitar ladang makro
Kebimbangan terbesar mengenai ladang makro adalah besarnya kesan alam sekitar. Terdapat beberapa faktor yang menyumbang kepada kesan ini:
- Pelepasan gas rumah hijau: Ladang makro ialah sumber penting pelepasan gas seperti metana (CH4) dan nitrous oksida (N2O). Kedua-duanya adalah gas rumah hijau yang jauh lebih berkuasa daripada karbon dioksida (CO2). Khususnya, sektor daging babi mengeluarkan sekitar 45% daripada jumlah pelepasan metana di Sepanyol.
- Pencemaran air: Kuantiti baja dan buburan yang banyak yang dihasilkan disimpan di dalam kolam besar yang sering melarutkan bahan kimia dan mineral seperti nitrat ke dalam air bawah tanah. Di kebanyakan wilayah Sepanyol, 23% air bawah tanah dicemari oleh nitrat, melebihi paras yang dibenarkan oleh WHO.
- Penggunaan sumber air: Pengeluaran daging di ladang makro memerlukan jumlah air yang banyak. Seekor babi boleh mengambil sehingga 12 liter air sehari, yang, ditambah kepada air yang diperlukan untuk membersihkan kemudahan, mewujudkan permintaan air yang tidak seimbang untuk memastikan kemudahan ini berjalan.
Sebagai tambahan kepada faktor-faktor ini, penternakan ternakan secara intensif bergantung kepada pengimportan makanan untuk memberi makan haiwan, yang membawa kepada penebangan hutan kawasan di negara lain untuk menanam kacang soya dan bijirin lain, seterusnya memburukkan kesan ekologi global model pengeluaran ini.
Kebajikan haiwan di ladang makro
Kebajikan haiwan telah menjadi salah satu perkara yang paling kontroversi berhubung dengan ladang makro. Dalam kemudahan ini, haiwan menghabiskan sebahagian besar hidup mereka dalam ruang yang tidak mencukupi, yang menghalang mereka daripada bergerak bebas atau menyatakan tingkah laku semula jadi mereka. Persekitaran ini menyumbang kepada tahap tekanan dan penderitaan yang tinggi.
Sebagai contoh, babi, lembu dan ayam di ladang besar sering dilaporkan mengalami luka terbuka, jangkitan, dan masalah mobiliti akibat keadaan yang terlalu sesak. Tambahan pula, untuk mengelakkan penyakit, penggunaan antibiotik secara meluas adalah perkara biasa, yang telah membawa kepada kemunculan rintangan antimikrob.
Ditambah kepada semua ini ialah haiwan itu jarang mempunyai akses ke luar atau cahaya semula jadi dan hanya meninggalkan kemudahan apabila mereka diangkut ke rumah penyembelihan. Kitaran hayat yang singkat tetapi sangat tertekan ini menjejaskan kualiti hidup dan kualiti daging yang diperolehi.
Pertembungan antara kerajaan dan ladang makro
Ladang makro juga telah mencetuskan perdebatan politik yang sengit di beberapa negara Eropah. Di Sepanyol, kenyataan oleh Menteri Hal Ehwal Pengguna, Alberto Garzón, pada tahun 2021 secara terbuka menunjukkan kerosakan kepada masyarakat luar bandar dan alam sekitar yang disebabkan oleh kemudahan ini. Ini menyebabkan pertikaian antara sektor penternakan, parti politik dan organisasi alam sekitar.
Sementara itu, Suruhanjaya Eropah telah mengambil langkah terhadap Sepanyol kerana tidak mematuhi peraturan pencemaran nitrat, masalah yang berkaitan secara langsung dengan ladang makro dan pengurusan sisanya. Di peringkat EU, Perancis dan Jerman juga melaksanakan pembaharuan untuk mengurangkan kesan ladang ternakan yang besar.
Bagi pihaknya, di Amerika Syarikat, penternakan ternakan industri telah menghasilkan oligopoli yang dikuasai oleh syarikat besar. Walau bagaimanapun, kebimbangan yang semakin meningkat tentang kesan alam sekitar dan penderaan haiwan telah mendorong cadangan a Undang-undang Pembaharuan Sistem Pertanian yang bertujuan untuk mengehadkan pengembangan ladang makro, satu inisiatif yang disokong oleh Presiden Joe Biden.
Kekurangan peraturan yang berkesan dan tekanan ekonomi telah membolehkan ladang makro terus berkembang, walaupun banyak masyarakat tempatan dan pembela hak alam sekitar dan haiwan ditolak.
Akhirnya, ladang makro mewakili paradoks: walaupun mereka menyediakan kuantiti produk daging yang banyak pada harga yang agak rendah, akibatnya terhadap alam sekitar dan kebajikan haiwan tidak dapat dinafikan. Pada masa yang sama, ramai masyarakat luar bandar merasakan kesan negatif terhadap kualiti hidup dan sumber asli mereka.